Бөгжний эзэн цуврал кинон дээрх яриануудаас хамгийн их таалагдсан нэг яриа байдаг юм. Арвэныг аав нь Арагорнтой суувал үхнэ гэж ятгаад Дундад газраас явуулдаг. Арвэн явж байснаа эргэж давхин Элронд дээр ирээд:
- Та миний ирээдүйд юу харсан бэ?
- Би чамайг үхэж байхыг харсан.
- Гэхдээ үхэх хүртэл бас амьдрал байгаа биз дээ? гэх утгатай яриа болж өнгөрдөг шиг санаж байна.
Охиноо хамгаалах эцгийн сэтгэлийг бол яахын аргагүй ойлгож байгаа ч, ерөнхий зургаар нь авч үзвэл өөрийн зөв гэж бодож хийсэн үйлдэл тухайн хүний амьдралыг аз жаргалгүй болгоход хүргэх нь байна шүү дээ. Аз жаргалгүй үүрдийн амьдрал, хүссэнээрээ хоромхон зуур амьдрах хоёрын ялгаа юу вэ? Энд тэнцэл байх боломжтой юу?
Хайртай дотно хүмүүсээ эндчих вий гэж алгандаа бөөцийлсөөр байгаад урт настай ч богино дурсамжтай хүн болговол яана? Нэг л өдөр тэднийгээ бөөцийлж, тойглож байснаараа буруутан хэмээн цоллогдоод сууж байх вий дээ.
Өсөх насандаа алдаа оноогүй, өндөг мэт өөгүй явсан хүн байдаггүй байх. Ерөөс хүний амьдрал хэзээ ч дардан байдаггүй. Хүн бүр өөртөө таарсан зовлон, өөрийн гэсэн ачаатай. Сүүгээ нэхэж уйлах хүүхдийн тухайн эгшин дэх зовлонг нас биенд хүрсэн хүмүүс ойлгоно гэж үү. Минийх илүү, чинийх дутуу гэж мэтгэлцэх ч утгагүй хэрэг. Чанагш одохын цагт туулсан замаа эргэн хараад өгсүүр уруу, халгиа цалгиа бүрийг нь нүүрэндээ мишээлтэй дурсан суух нь л гарцаагүй үнэн байх.
"Их залуугаараа явчихлаа даа, зөндөө юм хийж бүтээх байсан юм" гэх харууслын үгсийг зөндөө л сонсож байсан байх. Үнэн байх. Магадгүй яваар одсон хүн үлдэгсдийн хэлсэнчлэн ихийг бүтээж, ихийг өөрчлөх байсан байх. Гэхдээ л өөрийн байсан цаг үедээ амьдарсан шиг амьдраад, бусдын амьдралд өөрийн гэрлээ эсвэл сүүдрээ үлдээгээд явсан бол тэр хүний амьдрал дэмий өнгөрөөгүйн баталгаа болно. Түүнд харамсах хэрэггүй. Мэдээж гунигтай, гэхдээ тэр АМЬДАРСАН. Зүгээр амьд байх болон амьдрахын ялгаа тэр юм.
- Та миний ирээдүйд юу харсан бэ?
- Би чамайг үхэж байхыг харсан.
- Гэхдээ үхэх хүртэл бас амьдрал байгаа биз дээ? гэх утгатай яриа болж өнгөрдөг шиг санаж байна.
Охиноо хамгаалах эцгийн сэтгэлийг бол яахын аргагүй ойлгож байгаа ч, ерөнхий зургаар нь авч үзвэл өөрийн зөв гэж бодож хийсэн үйлдэл тухайн хүний амьдралыг аз жаргалгүй болгоход хүргэх нь байна шүү дээ. Аз жаргалгүй үүрдийн амьдрал, хүссэнээрээ хоромхон зуур амьдрах хоёрын ялгаа юу вэ? Энд тэнцэл байх боломжтой юу?
Хайртай дотно хүмүүсээ эндчих вий гэж алгандаа бөөцийлсөөр байгаад урт настай ч богино дурсамжтай хүн болговол яана? Нэг л өдөр тэднийгээ бөөцийлж, тойглож байснаараа буруутан хэмээн цоллогдоод сууж байх вий дээ.
Өсөх насандаа алдаа оноогүй, өндөг мэт өөгүй явсан хүн байдаггүй байх. Ерөөс хүний амьдрал хэзээ ч дардан байдаггүй. Хүн бүр өөртөө таарсан зовлон, өөрийн гэсэн ачаатай. Сүүгээ нэхэж уйлах хүүхдийн тухайн эгшин дэх зовлонг нас биенд хүрсэн хүмүүс ойлгоно гэж үү. Минийх илүү, чинийх дутуу гэж мэтгэлцэх ч утгагүй хэрэг. Чанагш одохын цагт туулсан замаа эргэн хараад өгсүүр уруу, халгиа цалгиа бүрийг нь нүүрэндээ мишээлтэй дурсан суух нь л гарцаагүй үнэн байх.
"Их залуугаараа явчихлаа даа, зөндөө юм хийж бүтээх байсан юм" гэх харууслын үгсийг зөндөө л сонсож байсан байх. Үнэн байх. Магадгүй яваар одсон хүн үлдэгсдийн хэлсэнчлэн ихийг бүтээж, ихийг өөрчлөх байсан байх. Гэхдээ л өөрийн байсан цаг үедээ амьдарсан шиг амьдраад, бусдын амьдралд өөрийн гэрлээ эсвэл сүүдрээ үлдээгээд явсан бол тэр хүний амьдрал дэмий өнгөрөөгүйн баталгаа болно. Түүнд харамсах хэрэггүй. Мэдээж гунигтай, гэхдээ тэр АМЬДАРСАН. Зүгээр амьд байх болон амьдрахын ялгаа тэр юм.
No comments:
Post a Comment