Яруу найргийн өдөр гэхээр нь...

СИЛВИА ПЛАТ - ТОЛЬ

Би тод томруун бас мөнгөлөг. Төсөөлөл надад үгүй.
Харсан бүхнийг чинь даруй хамж би залгилна,
Хайр, хар үгүй яг л байсан тэр чигээр нь.
Харгистаа биш ээ би, зүгээр л үнэнч...
Хүрээ дөрвөн өнцөгтэй бурхны жижигхэн нүд төдий.
Өөдөөс харсан ханыг өдөржингөө ширтэн би бясалгана
Өнгө нь ягаан, бас цоохор. Зөндөө удаан тийш ширтсээр
Зүрхний минь нэг хэсэг хэмээн бодох болсон. Заримдаа тэр анивчина,
Зүс царай, түнэр харанхуй байсхийгээд л биднийг салгана.

Би одоо нуур мэт. Бүсгүй миний дээрээс өнгийнө,
Бүх биеийг минь нэгжиж, өөрийгөө хайна.
Тэгээд цааш эргэнэ, нөгөө л худал, хуурмаг руу, сарны туяа, зулын гэрэл рүү.
Ар нурууг нь би харна, аанай л үнэнчээр, бас харуулна.
Зангирах нулимс, зангах хөдөлгөөнөөрөө намайг тэр урамшуулна.
Чухал билээ би түүнд. Чиглэж ирдэг, бас буцдаг.
Түнэр харанхуйг зүсэж түүний царай өглөө бүр ирдэг.
Жаахан охин дүрээ надад живүүлсэн түүн рүү, хөгшин эмгэн
Өдөр өдрөөр, дотроос минь, загас мэт чимээгүй зүтгэсээр.

The Mirror by Sylvia Plath

I am silver and exact. I have no preconceptions.
Whatever you see I swallow immediately
Just as it is, unmisted by love or dislike.
I am not cruel, only truthful---
The eye of a little god, four-cornered.
Most of the time I meditate on the opposite wall.
It is pink, with speckles. I have looked at it so long
I think it is a part of my heart. But it flickers.
Faces and darkness separate us over and over.

Now I am a lake. A woman bends over me,
Searching my reaches for what she really is.
Then she turns to those liars, the candles or the moon.
I see her back, and reflect it faithfully.
She rewards me with tears and an agitation of hands.
I am important to her. She comes and goes.
Each morning it is her face that replaces the darkness.
In me she has drowned a young girl, and in me an old woman
Rises toward her day after day, like a terrible fish.

СИЛЬВИЯ ПЛАТ

Я - точное, серебряное. Я без предубеждений.
Что ни увижу - глотаю сразу,
Как оно есть, незамутненное любовью, неприязнью.
Я не жестоко, только лишь правдиво -
Глаз маленького Бога о четырех углах.

Чаще всего я созерцаю стену супротив,
Ту, розовую, в крапинку. Так долго я глядело,
Что кажется теперь, она есть часть меня. Но меркнет свет,
И тьма и лица нас разделяют снова, снова, снова...

Теперь я - озеро. И женщина склонилась надо мной,
Исследуя мои сокровища, пытаясь
Найти себя, какая она есть.

Потом она идет к лжецам - к Луне, к свеч`ам.
Я вижу ее спину,
отражаю
ее и преданно, и верно.

Она вознаградит меня слезами, заламыванием рук.
Я в`ажно для нее. Она то возникает, то уходит.
И утром
ее лицо встает на смену тьме.
Во мне
и утопила
она молоденькую девушку.
Во мне
старуха к ней встает день ото дня,
как жутко-неминуемая рыба.