Хоёр.
“Өглөөний мэнд” хэмээн ноён Баттон Чизапикийн Барааны Дэлгүүрийн худалдагчтай мэндлэь. “Би хүүхэддээ хувцас авмаар байна”
“Хүүхэд чинь хэдэн настай вэ?”
“Зургаан цаг орчим”
“Нярай хүүхдийн тасаг тэр хойгуур байгаа”
“Яагаад, тэр ч надад хэрэгтэй газар арай л биш байх даа. Тэр их том л доо. Бүүр асар том.”
“Тэнд том хүүхдүүдийнх ч байгаа”
“Хөвгүүдийн хувцасны тасаг хаана билээ?” хэмээн ноён Баттон дороо займчив. Энэ худалдагч тэрний ичгүүртэй нууцыг гадарлачихсан шиг санагдана.
“Тэнд байгаа”
“За – “ тэрээр эргэлзлээ. Хүүгээ эрчүүдийг хувцасаар хувцаслах нэг л эвгүй санагдав. За байз, түүнд томхон шиг эрэгтэй хүүхдийн хувцас өмсгөөд, тэр урт сахлыг тайраад, буурал үсийг нь хүрэн өнгөөр будчих юм бол энэ муухай нууцыг бага ч атугай дарж өөрийгөө хүндэтгэх сэтгэлээ жаахан ч гэсэн хадгалах боломжтой юм биш үү, Балтиморын нийгэмд эзлэх байр суурийг үл тооцоод тэр шүү дээ.
Хөвгүүдийн хувцасны тасгийг сандран нэгжээд дөнгөж төрсөн Баттонд таарах хэмжээ олсонгүй. Тэр дэлгүүрт бурууг тохлоо. Мэдээж энэ бол тус дэлгүүрийг буруутгууштай тохиолдол байсан юм чинь.
“Хүү тань хэдэн настай гэлээ?” хэмээн худалдагч сонирхон асуув.
“Тэр зу... арван зургаан настай.”
“Өө, өршөөгөөрэй. Би таныг зургаан цагтай гэж хэллээ гэж бодоод байсан. Өсвөр насныхны хувцас хажуугийн тасагт бий.”
Ноён Баттон цөхрөнгүй эргэлээ. Тэгснээ зогтусаад, царай нь гэрэлтээд цонхон дээр байгаа хүүхэлдэй рүү хуруугаараа чичигнүүлэн заав. “Тэр байна!” хэмээн хашгараад “тэр хүүхэлдэйний хувцсыг авъя”
Худалдагч гөлөрч орхив. “Яагаад? Тэр чинь хүүхдийнх биш багт наадмаар хүүхэд болж өмсдөг хувцас шүү дээ. Та бараг өөрөө өмссөн ч болно” гэж тэрээр эсэргүүцэн хэлэв.
“Зүгээр л боогоодох. Би наадхыг чинь авмаар байна” гэж үйлчлүүлэгч нь сандран тушаав.
Гайхаж хоцорсон худалдагч ёсчлон гүйцэтгэлээ.
Ноён Баттон эмнэлэгт эргэж ирээд боодолтой хувцсыг хүү рүүгээ бараг шидэж орхив. “Май наад хувцаснуудаа ав.”
Хөгшин эр боодолтойг задалсанаа гайхсан маягтай харав.
“Надад нэг л тэнэг харагдаад байна даа” гэж гомдоллож эхлэв. “би нэг тийм сармагчин шиг харагдмааргүй л санагдаад бай...”
“Чи угаасаа намайг сармагчин шиг харагдуулчихлаа.” хэмээн ноён Баттон хилэгнэн орилов. “Чиний тэнэг харагдах хамаагүй. Наадхаа өмсөхгүй бол би, би, би чамайг алгадна шүү.” Сүүлийн шийдвэрлэх үгийг хэлснийхээ дараа сандран шүлсээ залгисан боловч оновчтой үг хэлсэн гэдэгтээ итгэлтэй байлаа.
“За ойлголоо, аав аа. Та арай удаан амьдарсан юм чинь мэдэж байгаа байлгүй дээ. Хэлснээр тань болъё” хэмээн хөгшин эр дуулгавартай хүүгийн аягийг ав хавгүйхэн дуурайна.
"Аав" гэдэг үгийг сонсоод ноён Баттон яг л түрүүчийнх шигээ дагжин цочив.
“Алив тэгээд хурдалж үз.”
“Хурдалж байна аа, аав аа.”
Хүү нь хувцаслаад дууссаныг хараад ноён Баттон гутарч орхив. Урт эрээн оймс, ягаан өмд, өргөн цагаан зах бүхий бүстэй цамц. Харин цамцны дээгүүр хүүгийн эрүүнээс бүсэлхий хүртэл урт цайвар сахал унжина. Тааламжгүй дүр зураг.
“Байз!”
Ноён Баттон эмнэлгийн хайчийг шүүрч аваад сахалны ихээхэн хэсгийг тайрч орхив. Ингэж сайжруулаад байхад ч хүүгийн харагдах байдал олигтой дээрдсэнгүй. Сэгсгэр үс, ус гүйлгэнэсэн нүд, эртний гэмээр шүднүүд тун хөгжилтэй харагдах хувцаснаас нь эрс ялгарч харагдана. Гэсэн хэдий ч ноён Баттон зөрүүдлэсэн хэвээр гараа сунгаж “Алив дагаад яв!” гэж тушаав.
Хүү нь түүний гараас итгэл дүүрэн атгалаа. “Та намайг хэн гэж нэрлэх вэ? Аав аа?” хэмээн эмнэлгээс гарах зуур хоолой чичрүүлэн асуув. “одоохондоо бэйби гэхиймүү? Яахав гайгүй нэр олтлоо?”
Ноён Баттон амандаа бувтнав. “Мэдэхгүй байна аа, чамайг ер нь Метусэла гэж нэрлэнэ ээ”
“Өглөөний мэнд” хэмээн ноён Баттон Чизапикийн Барааны Дэлгүүрийн худалдагчтай мэндлэь. “Би хүүхэддээ хувцас авмаар байна”
“Хүүхэд чинь хэдэн настай вэ?”
“Зургаан цаг орчим”
“Нярай хүүхдийн тасаг тэр хойгуур байгаа”
“Яагаад, тэр ч надад хэрэгтэй газар арай л биш байх даа. Тэр их том л доо. Бүүр асар том.”
“Тэнд том хүүхдүүдийнх ч байгаа”
“Хөвгүүдийн хувцасны тасаг хаана билээ?” хэмээн ноён Баттон дороо займчив. Энэ худалдагч тэрний ичгүүртэй нууцыг гадарлачихсан шиг санагдана.
“Тэнд байгаа”
“За – “ тэрээр эргэлзлээ. Хүүгээ эрчүүдийг хувцасаар хувцаслах нэг л эвгүй санагдав. За байз, түүнд томхон шиг эрэгтэй хүүхдийн хувцас өмсгөөд, тэр урт сахлыг тайраад, буурал үсийг нь хүрэн өнгөөр будчих юм бол энэ муухай нууцыг бага ч атугай дарж өөрийгөө хүндэтгэх сэтгэлээ жаахан ч гэсэн хадгалах боломжтой юм биш үү, Балтиморын нийгэмд эзлэх байр суурийг үл тооцоод тэр шүү дээ.
Хөвгүүдийн хувцасны тасгийг сандран нэгжээд дөнгөж төрсөн Баттонд таарах хэмжээ олсонгүй. Тэр дэлгүүрт бурууг тохлоо. Мэдээж энэ бол тус дэлгүүрийг буруутгууштай тохиолдол байсан юм чинь.
“Хүү тань хэдэн настай гэлээ?” хэмээн худалдагч сонирхон асуув.
“Тэр зу... арван зургаан настай.”
“Өө, өршөөгөөрэй. Би таныг зургаан цагтай гэж хэллээ гэж бодоод байсан. Өсвөр насныхны хувцас хажуугийн тасагт бий.”
Ноён Баттон цөхрөнгүй эргэлээ. Тэгснээ зогтусаад, царай нь гэрэлтээд цонхон дээр байгаа хүүхэлдэй рүү хуруугаараа чичигнүүлэн заав. “Тэр байна!” хэмээн хашгараад “тэр хүүхэлдэйний хувцсыг авъя”
Худалдагч гөлөрч орхив. “Яагаад? Тэр чинь хүүхдийнх биш багт наадмаар хүүхэд болж өмсдөг хувцас шүү дээ. Та бараг өөрөө өмссөн ч болно” гэж тэрээр эсэргүүцэн хэлэв.
“Зүгээр л боогоодох. Би наадхыг чинь авмаар байна” гэж үйлчлүүлэгч нь сандран тушаав.
Гайхаж хоцорсон худалдагч ёсчлон гүйцэтгэлээ.
Ноён Баттон эмнэлэгт эргэж ирээд боодолтой хувцсыг хүү рүүгээ бараг шидэж орхив. “Май наад хувцаснуудаа ав.”
Хөгшин эр боодолтойг задалсанаа гайхсан маягтай харав.
“Надад нэг л тэнэг харагдаад байна даа” гэж гомдоллож эхлэв. “би нэг тийм сармагчин шиг харагдмааргүй л санагдаад бай...”
“Чи угаасаа намайг сармагчин шиг харагдуулчихлаа.” хэмээн ноён Баттон хилэгнэн орилов. “Чиний тэнэг харагдах хамаагүй. Наадхаа өмсөхгүй бол би, би, би чамайг алгадна шүү.” Сүүлийн шийдвэрлэх үгийг хэлснийхээ дараа сандран шүлсээ залгисан боловч оновчтой үг хэлсэн гэдэгтээ итгэлтэй байлаа.
“За ойлголоо, аав аа. Та арай удаан амьдарсан юм чинь мэдэж байгаа байлгүй дээ. Хэлснээр тань болъё” хэмээн хөгшин эр дуулгавартай хүүгийн аягийг ав хавгүйхэн дуурайна.
"Аав" гэдэг үгийг сонсоод ноён Баттон яг л түрүүчийнх шигээ дагжин цочив.
“Алив тэгээд хурдалж үз.”
“Хурдалж байна аа, аав аа.”
Хүү нь хувцаслаад дууссаныг хараад ноён Баттон гутарч орхив. Урт эрээн оймс, ягаан өмд, өргөн цагаан зах бүхий бүстэй цамц. Харин цамцны дээгүүр хүүгийн эрүүнээс бүсэлхий хүртэл урт цайвар сахал унжина. Тааламжгүй дүр зураг.
“Байз!”
Ноён Баттон эмнэлгийн хайчийг шүүрч аваад сахалны ихээхэн хэсгийг тайрч орхив. Ингэж сайжруулаад байхад ч хүүгийн харагдах байдал олигтой дээрдсэнгүй. Сэгсгэр үс, ус гүйлгэнэсэн нүд, эртний гэмээр шүднүүд тун хөгжилтэй харагдах хувцаснаас нь эрс ялгарч харагдана. Гэсэн хэдий ч ноён Баттон зөрүүдлэсэн хэвээр гараа сунгаж “Алив дагаад яв!” гэж тушаав.
Хүү нь түүний гараас итгэл дүүрэн атгалаа. “Та намайг хэн гэж нэрлэх вэ? Аав аа?” хэмээн эмнэлгээс гарах зуур хоолой чичрүүлэн асуув. “одоохондоо бэйби гэхиймүү? Яахав гайгүй нэр олтлоо?”
Ноён Баттон амандаа бувтнав. “Мэдэхгүй байна аа, чамайг ер нь Метусэла гэж нэрлэнэ ээ”
No comments:
Post a Comment